'Apart' oefenduel Roda: akker, telefoon en gammele bouwkeet

Het oefenduel tegen Wigan Athletic werd, misschien wel verrassend, met 2-1 gewonnen. Maar wie rondom die wedstrijd een blik achter de schermen wierp, kon alleen maar concluderen dat de voorwaarden soms niet al te veel met profvoetbal te maken hadden.

Roda bivakkeerde in Belek in het luxe Sueno Hotel, op een resort waar de faciliteiten tiptop in orde waren. Een spa, fitnessruimtes en - en dat is het belangrijkst - de trainingsvelden waren te voet eenvoudig te bereiken. Dat trainingsveld betrof een zo goed als nieuwe grasmat. Na Roda komt er nog een reeks voetbalclubs naar het resort om zich voor te bereiden op het vervolg van de competitie.

En precies dat was de reden dat de oefenwedstrijd tegen Wigan niet, zoals gepland, op datzelfde trainingscomplex gespeeld mocht worden. De regen viel donderdag grote delen van de dag met bakken uit de lucht aan de Turkse Rivièra en bij de gastheren ontstond de vrees dat door het oefenduel het veld dusdanig toegetakeld zou worden, dat de volgende gasten met een belabberde grasmat te maken zouden krijgen.

Daarom moest er uitgeweken worden naar een ander speelveld, iets dat ook voor Roda als een verrassing kwam. De club had in de ochtend nog geconcludeerd dat het veld in orde was, maar kreeg zo'n anderhalf uur voor het beoogd aftraptijdstip te horen dat elders gespeeld zou worden. Spelers en stafleden konden in de hotellobby niets anders doen dan afwachten; waar werd er dan wel gespeeld, en zou er nog een bus komen?

Die bus kwam er, een uur voor de geplande aftrap. Toen was al duidelijk dat het begin van de wedstrijd uitgesteld moest worden, gezien de reistijd van een half uur. Al moet gezegd worden dat de Turkse buschauffeur op haast Max Verstappen-achtige wijze achter het stuur zijn ding deed. Voor de beste man valt te hopen dat zijn werkgever de verkeersboetes betaald, want aan de doorgetrokken streep en de snelheidslimiet had hij geen boodschap.

Het speelveld was niet heel makkelijk bereikbaar; de laatste kilometer van de route werd gekenmerkt door smalle weggetjes, onverharde ondergrond, merkwaardige brugconstructies en een omgeving die de uiteindelijke matchwinner Lennerd Daneels treffend als 'apart' omschreef. Zijn - soort van - naamgenoot Lennard Hartjes noemde de busrit 'best heftig', en kon er wel om lachen.

Daarna diende er gevoetbald te worden op een sportcomplex dat qua entourage een kruising was tussen de accommodatie van SV Gerendal en die van een aftandse gevangenis: heel hoog hekwerk, heel veel modder, heel veel netten en heel veel roest. Dat de L1-cameraman de beschikking had over een cameraplatform, was dan ook relatieve luxe in een verder weinig inspirerende omgeving voor alle aanwezigen: de selectie en staf van Wigan, de selectie en staf van Roda, een handvol journalisten en vier vanuit Limburg meegereisde Roda-supporters.

Wigan viel met de neus in de boter, want die equipe had de beschikking over kleedkamers. Of, in ieder geval, iets wat daar voor moet doorgaan. De Roda-selectie zou die gammele bouwkeet niet vanuit de binnenkant bewonderen en had eigenlijk geen andere optie dan zich op het veld om te kleden. Dat veld was niet dramatisch, maar ook niet geweldig. En niet compleet. Toen na een halfuur vertraging de wedstrijd eindelijk kon beginnen, althans dat dacht men, bleek nog een stuk gras te ontbreken. Uiteindelijk werd de plag met de penaltystip toch nog maar op het veld geplaatst.

Het wedstrijdverslag was donderdag al te lezen op deze website, daar gaan we verder niet over uitweiden. Wel over de rol van de vierde man. Die had het minder druk dan in veel competitieduels en dat gaf hem de gelegenheid om nog wat andere zaken af te handelen. Liefst viermaal rinkelde de telefoon van de official, die er, dat moet gezegd, niet al te lange gesprekken van maakte. Maar zijn toestel op 'stil' zetten behoorde kennelijk ook niet tot de opties. Ondertussen deden de lichtmasten slechts gedeeltelijk hun werk: één speelhelft was prima verlicht, op de andere tastte je vooral in het duister.

De coaches - Jurgen Streppel en meervoudig Engels landskampioen Kolo Touré - regelden ondertussen veel zaken zelf, zonder tussenkomst van de Turkse vierde man. En dat ging bij vlagen soepeltjes. Zo werd het duel, dat in viermaal 30 minuten gespeeld werd, voor de helft gespeeld met de ballen van Roda en voor de helft met de ballen van Wigan. Het gevolg was wel dat na een vuurpijl van een Wigan-speler waarbij de bal in een akker belandde, het de materiaalman van Roda was die honderd meter verderop op zoek kon gaan naar die leren knikker.

Kolderiek, dus. De voetbalromanticus noemt het charmant. Prof- en amateurvoetbal kwamen dicht bij elkaar in het Turkse achterland, ook voor de vorstelijk betaalde vedettes van Wigan. Zij lieten zich aftroeven door een bij vlagen dominant Roda, al had de ploeg van Streppel geluk dat Wigan tweemaal het aluminium raakte. Roda had er maling aan en stapte na affuiten, zonder een bezoek aan de 'kleedkamer', linea recta weer de spelersbus in. Voor een laatste avond in het spelershotel voorzien van alle comfort.