Oog in oog met Kalasjnikov bij terughalen Oekraïense familie

Zijn schoonmoeder, -zus en een kennis met haar dochter vluchtten ruim een week geleden weg uit hun woonplaats Kiev. Wrobels schoonbroer zit nog ondergedoken in een bunker onder zijn huis in de Oekraïense hoofdstad.

Veel huizen en woningen in Oekraïne zijn verwoest door de oorlog. Onder de schade aan gebouwen en huizen blijft Wrobel en zijn familie vrij nuchter. "Dat zijn maar stenen die kunnen we wel weer opnieuw opbouwen. Dat is met mensenlevens niet het geval."

"Ik heb dagelijks contact gehouden met mijn familie in Kiev", zegt Wrobel die nu 32 jaar in Kerkrade woont. De oorlogsgeluiden werden steeds ernstiger en de omstandigheden aan de Poolse grens waar vluchtelingen worden opgevangen zijn niet goed. Dat komt omdat er simpelweg te veel mensen zijn."

Zijn schoonzus Svitlana kan dat beamen. Het is de tweede keer in haar leven dat ze moet evacueren. Op haar negende maakte ze de kernramp van Tsjernobyl mee. "De evacuatie van toen leek beter geregeld", vertelt Svitlana. Ze noemt de situatie aan de Poolse grens ook naarder dan die in hun woonplaats op het moment dat ze vertrokken. "We hebben er vier dagen moeten blijven. De situatie is zo slecht dat er letterlijk wordt gevochten om water."

Door de drukte bij de grensovergang Korczowa-Krakowiec kwam Wrobel in een ruim vijf kilometerlange file terecht. Toch wist hij zijn familie relatief snel te vinden. "Tot grote ergernis van andere stilstaande bestuurders kon ik via een soort spitsstrook dichterbij komen." Omdat Wrobel continue telefonisch contact hield, herkende de familieleden snel zijn auto en wisten ze in de auto te springen.

Die actie bleef niet onopgemerkt bij Oekraïense militairen. Wrobels auto werd tegengehouden. "'Wat u doet is strafbaar', zeiden ze terwijl er een Kalasjnikov op me werd gericht. Maar ik ga niet weg zonder mijn familie. We hebben gesmeekt en de militairen hebben ons laten gaan. De opluchting op de terugreis naar Kerkrade was enorm. Mijn missie is geslaagd."

Wrobel woont nu samen met zijn vrouw en de vier anderen in zijn woonhuis aan de Callistusstraat. Ze krijgen steun uit alle hoeken. "De bakker bakt een keer per week vers brood voor ons, de Poolse supermarkt schenkt ons boodschappen en ook mensen in de straat brengen ons eten en drinken. Daar zijn we heel dankbaar voor."