Een week in het Zuyderland ziekenhuis: de intensive care

De afdeling in Heerlen telt 18 operationele kamers. Bijna alle deuren zijn gesloten. "Daarachter liggen de coronapatiënten, volledig geïsoleerd. In de kamers draagt iedereen beschermende kleding en een masker", vertelt internist Tom Dormans. Hij geeft L1-verslaggeefster Suna Soysuren een rondleiding over 'zijn' intensive care. Verpleegkundigen en internisten zijn er non stop in de weer. Een drukte die Dormans in zijn 23 jaar in het ziekenhuis nog nooit heeft meegemaakt.

Tijdens het rondje over de afdeling wordt een coronapatiënt klaargemaakt om te vertrekken. Ze gaat naar een ziekenhuis in Duitsland. "Hier is geen plek meer", vertelt ic-verpleegkundige Huibert Nijhof. Gestructureerd ontfermen verpleegkundigen zich over de patiënt. Eerst worden spuiten, infusen, pompen en de beademing zorgvuldig overgezet. Daarna is de patiënt aan de beurt. Rustig aftellen, optillen en op de brancard leggen. Na een korte mondelinge overdracht rolt de brancard de ambulance in. Dit gebeurt zo'n acht keer per dag vertelt Nijhof. "Het bed dat nu net vrijkomt, is over twee uur weer bezet."

De stroom aan coronapatiënten is zo groot, dat de afdeling het niet kan bijbenen. "Andere afdelingen helpen mee, anesthesie bijvoorbeeld. Na anderhalf jaar corona is de rek er helemaal uit", zegt Nijhoff. Het ziekenhuis heeft een ziekteverzuim van 12 procent. In de praktijk betekent dat percentage dat Dormans soms bedden moet sluiten omdat er geen personeel voor is. "Daarnaast vangen we het verzuim op door de rest nog meer te laten werken. Ik hou het zelf nog wel vol, maar steeds meer mensen om mij heen niet."

Ondanks de hoge werkdruk, hangt er een kalme, gestructureerde sfeer op de afdeling. "Iedereen is gefocust bezig en weet wat hij moet doen", vertelt Dormans. Dat geldt ook voor Mea Poulssen. Ze werkt al meer dan 30 jaar op de intensive care. "De pandemie heeft een nieuwe dimensie toegevoegd aan het werk", zegt ze. Discussies met patiënten zijn dagelijkse praktijk geworden. Over de ernst en het bestaan van het virus.

"Tot op het punt dat ze worden geïntubeerd, ontkennen ze soms dat ze corona hebben. Ze betwijfelen daardoor of je het wel goed met hen voorhebt. Ook de familie om hen heen. Hier, bij bed 11, lag laatst een vrouw die niet gevaccineerd was. Dat mocht ze niet van haar zoon, hij was erop tegen. De moeder kwam aan de beademing en haar zoon is nooit meer op bezoek geweest. De vrouw is overleden", vertelt Poulssen. Ze zucht diep. "Dit soort situaties, dat is echt helemaal nieuw voor mij."

Voor de sluis van een ic-kamer hijst Geertje Kemper zich in haar beschermende kleding. Nadat ze haar FFP2-masker op heeft, stapt ze naar binnen. Ze maakt de kamer schoon terwijl een ernstig zieke patiënt in bed ligt. "Ik ben er altijd voor de patiënt, bijvoorbeeld als de verpleging geen tijd heeft. Dan sla ik een arm om hen heen of maak ik een praatje. Dat hoort erbij, om ze gerust te stellen. Het had ook je eigen vader, moeder of kind kunnen zijn. Dan ben je ook blij als iemand tijd voor je heeft. Je maakt zo wel veel mee, maar ik ben ook wel wat gewend. Je moet het een plaats geven.”