Hardcore never dies in Heerlen: Pascal was er van begin bij

Heerlen was in de jaren negentig het walhalla voor gabbers in het zuiden. Pascal Crombach (50) was er vanaf het eerste uur bij.

"Ik ben eigenlijk gabber geworden in Spanje", zo weet Crombach zich te herinneren. Hij was begin jaren negentig op vakantie in Lloret de Mar, waar hij uit ging in discotheek Colossos. "Daar kwam toen een buslading Rotterdamse gabbers naar binnen, we hebben tot 's ochtends acht uur gefeest", lacht hij.

Het bleek geen vakantieliefde. Crombach dompelde zich na zijn vakantie onder in verschillende underground raves en lokale gabberfeesten, bijvoorbeeld in de Peppermill in Heerlen en bij Route66 in Hulsberg, waar hij zijn huidige vrouw Aletta leerde kennen. Begin jaren negentig gingen ze samen als gabbers naar feesten, pas veel later zouden ze een relatie krijgen. "Het feesten was toen gewoon belangrijker", zegt Aletta (45). Dat deden ze dan ook elk weekend, ze bezochten onder andere de gabberparty's in de Rotterdamse Energiehal. Onder house- en hardcore liefhebbers bekend als een legendarische plek. Het was nog vóór de tijd waarin de zogenaamde happy hardcore een hype werd, die voor echte gabbers een doorn in het oog was.

Volgens Crombach was de gabberscene in en rondom Heerlen enorm. "De feesten waren fantastisch, dat was het beste wat je kon overkomen." De Peppermill speelde een grote rol bij het ontstaan van een grote hardcore cultuur. De muziek werd namelijk verder nergens in de stad gedraaid en volgens Crombach zelfs geboycot op de radio. Behalve dan in platenzaak Satisfaction, destijds ook een verzamelplaats voor gabbers uit de regio. Ruud Kikstra van platenzaak Satisfaction zag Crombach, net als andere gabbers zo'n dertig jaar geleden voor het eerst. "Normaal als je een nieuwe cd inkoopt bestel je er tien of twintig. Maar als er dan bepaalde titels uit kwamen kon je er gewoon vijftig of zestig bestellen. Ik kan me nog herinneren dat ze voor de deur stonden te vechten voor een laatste Masters of Hardcore", lacht hij.

Het is geen toeval dat het toen in Rotterdam, maar ook in Heerlen zo aansloeg volgens cultuurhistoricus Michel Lemaire. "Je kunt het eigenlijk vergelijken met de punkbeweging in de jaren zeventig, tachtig. Die cultuur was een reactie op de malaise van de mijnsluitingen. Begin jaren negentig zijn er in Rotterdam en Heerlen ook een hoop jongeren die worstelen met sociale problematiek of geldzorgen. Harde muziek kan daar een uitlaatklep voor zijn. Bovendien had je hier ook de Peppermill, die toen een groot aanzuigend effect had op de hele regio en zelfs over de landgrens."

Crombach ziet dat iets anders. "Ik heb in de scene mensen uit alle lagen van de bevolking gezien. Maar iedereen binnen de gabbercultuur was gelijk, het maakte niet uit wat je afkomst was of geslacht of huidskleur, je was gewoon gabber en dat vond ik zo vet." Er waren volgens hem ook een hoop vooroordelen, die hij deels begrijpt. Maar een grootste deel komt voort uit onwetendheid, zegt hij. "Gabbers waren juist heel verdraagzaam destijds, er was een hoop eensgezindheid onderling." Crombach bezoekt ook de film van Taihuttu in Heerlen, waar filmhuis de Spiegel tot aan de nok toe vol loopt met gabbers, die zorgen voor een uitgelaten sfeer.

Internationaal trekken feesten als Masters of Hardcore en Thunderdome nog steeds tienduizenden bezoekers. Na de filmvertoning is er in de Nieuwe Nor ook een gabber afterparty. Daar zijn enkele mensen die ooit het levenslicht van de scene zagen, maar overwegend jongere hardcore liefhebbers. Ook nu in kleurige trainingspakken, op de welbekende sportschoenen. En dat is nodig, want er wordt tot laat -of vroeg- keihard gehakt op de hardcore van weleer. Heerlen is de hardcore nog lang niet ontgroeid; de nieuwe generatie heeft zich al aangediend en de sfeer lijkt zelfs een beetje op die van vroeger volgens Crombach.

Elk weekend feesten is er voor Pascal en Aletta niet meer bij; ze hebben inmiddels ook een zoon. Die heeft verder geen oordeel over hun gabber achtergrond, maar begrijpt er verder weinig van. Dat doen de meesten niet, zegt het stel. "We zijn deel geweest van een hele heftige en bijzondere tijd. Het echte gevoel zul je nooit aan iemand kunnen uitleggen."