Zo transformeerde acteur Joes Brauers in een gabber

Op zijn 24e draait Joes Brauers uit Bocholtz al meer dan de helft van zijn leven mee in de Nederlandse film- en theaterwereld. Hij begon op zijn achtste in de musical Ciske de Rat en is daarna nooit meer opgehouden. Van kindsterretje groeide hij - in 2020 afgestudeerd aan de Maastrichtse Toneelacademie - uit tot één van de grootste beloftes van ons land. De Volkskrant riep hem uit tot acteertalent van 2020, en eerder dit jaar won hij een Musical Award voor zijn vertolking van kapelaan Erik Odekerke in de spektakelmusical 'Dagboek van een Herdershond'.

Nu is er dus 'Hardcore Never Dies', een film over de Rotterdamse gabberscene in de jaren '90, geregisseerd door Jim Taihuttu uit Venlo. De film verschijnt 9 november in de bioscopen en moet een grote publiekstrekker worden. Op de filmposter, bijna onherkenbaar: een kaalgeschoren Jim Deddes en Joes Brauers. Ze speelden eerder samen in Taihuttus film 'De Oost' uit 2020, en dat smaakte blijkbaar naar meer. Beide acteurs hoefden geen auditie te doen voor 'Hardcore Never Dies'.

"Dat de film straks in allerlei bioscopen in het land te zien is, is een raar idee, een heel raar idee," vertelt Brauers in het televisieprogramma Cultuurcafé. "Heel erg spannend, maar tegelijkertijd ook goed en leuk. Ik ben blij met de film, heb een superleuke tijd gehad en ben er trots op. Dus het is ook fijn dat mensen er nu hun eigen ding mee gaan doen."

'Hardcore Never Dies' gaat over de broers Michael en Danny, die apart van elkaar opgroeien. Michael, gespeeld door Brauers, droomt van een carriere als klassiek pianist op een cruiseschip. Dat verandert als hij Danny weer tegenkomt, die gabber is geworden. Brauers: "Ik begin als tomatenplukker en word in de film gabber, dus deze rol vermengt allerlei uitersten in zich. Dat was voor mij de uitdaging en de schoonheid ervan."

Het was ook meteen de eerste kennismaking met een voor hem onbekend terrein. "Ik had, denk ik, vooral vooroordelen over gabbers," geeft Brauers toe. "Kale, doorgesnoven mannen, die racistisch zijn. Die werden langzaam allemaal ontleed en ontkracht."

Hij ontdekte dat de gabbercultuur juist heel inclusief is. "Het is echt een soort contrabeweging vanuit de arbeiderscultuur in Rotterdam, waarin mensen zich proberen te verenigen onder die snoeiharde beats die je hoort. Door een soort uniformiteit te creeeren: samen kaalscheren, Aussie trainingspakken aan, hakken op Nike Air Max. Ik vond het heel mooi om te zien dat iederereen in potentie een gabber kan worden, als je die muziek voelt."

De rol vergde dus flink wat voorbereiding, en dat is precies waar Brauers gelukkig van wordt: onderzoek doen, zichzelf onderdompelen in nieuwe werelden. "Op een gegeven moment absorbeer je dat, en ga je die eigenschappen in jezelf vinden, in je eigen karakter. Dus steeds meer merk ik dat acteren voor mij minder het transformeren naar iets anders is, maar meer het uitlichten van bepaalde eigenschappen in mezelf, die normaal niet naar voren zouden komen."

Het geeft hem inzichten die ook in zijn dagelijks leven van pas komen. "Om een rol te kunnen spelen, probeer je om mensen los te zien van hun ego en gewoon te kijken naar alle dingen die je deelt. En dan merk je dat mensen in de kern toch hetzelfde zijn; hetzelfde willen, verlangen en zoeken", legt de acteur uit. "Dat is waar ik superveel plezier uithaal. En waarvan ik ook hoop dat als mensen de film gaan zien, dat dit is wat kan gebeuren. Dat mensen anders naar gabbers gaan kijken."

Ondertussen richt Brauers zijn pijlen op het buitenland. Hij heeft een Amerikaanse agent en is bezig met taallessen. Met succes, want volgend jaar speelt hij in een internationale film. "Ik kan er verder nog niks over zeggen. Maar het is wel een rol waar ik weer mijn tanden in mag zetten, onderzoek naar mag doen. Dus daar kijk ik erg naar uit."

Zijn carrière lijkt in een rechte lijn omhoog te gaan, en dat is volgens hemzelf niet alleen het resultaat van talent, maar ook een flinke dosis geluk. "Talent heb je nodig om jezelf te laten zien op de momenten dat je de kans krijgt. Maar die momenten, dat is geluk. Die kun je denk ik moeilijk afdwingen," zegt hij. "Ik heb tot nu toe heel veel geluk gehad en daar ben ik ook heel blij mee. Nu ik gestudeerd heb aan de Toneelacademie, hoop ik dat dit geluk zich samen met het vakmanschap dat ik ontwikkel door kan zetten in de toekomst."