Suzan Seegers speelt Piaf: 'Dit is waar ik thuishoor'

De première was vrijdagavond in een uitverkocht DeLaMar Theater in Amsterdam.

Net als Édith Piaf heeft ze een dijk van een stem en ook delen ze hun lengte en ranke postuur. Tijdens haar voorbereiding voor deze rol ontdekte Suzan Seegers (Sittard, 1980) nog een overeenkomst tussen haarzelf en Piaf. "Zij had een soort kracht, een soort levensenergie", vertelt ze in het L1 televisieprogramma Cultuurcafé. "Een onuitputtelijke bron. Die heb ik ook een beetje, dus daarin zijn we wel hetzelfde, denk ik."

Druk
De rol van Piaf lijkt haar op het lijf geschreven, iets wat Seegers de laatste tijd vaak te horen heeft gekregen. "Natuurlijk is het heel fijn dat dit wordt gezegd", zei tijdens de try-out periode. "Maar ik moet het nog gaan doen, iedereen moet er nog iets van gaan vinden. Dus ik probeer er geen druk op te leggen, want dat zou me niet helpen. Maar ik wist ergens ook wel dat ik dit kan, toen ik ja zei tegen deze rol."

Seegers brak in 2007 door bij het grote publiek in de AVRO talentenjacht 'Op zoek naar Evita', waar ze in de finale verloor van Brigitte Heitzer uit Noorbeek. Ze speelde daarna rollen in musicals zoals 'Les Misérables' en 'Urinetown'. Ze maakte soloprogramma’s en was te zien in diverse producties van Toneelgroep Maastricht, zoals afgelopen zomer 'Het was Zondag in het Zuiden'.

Genoeg mooie rollen en projecten om op terug te kijken en toch is de rol van Piaf wel heel bijzonder. Seegers: "Voor mezelf voel ik natuurlijk wel: dit is niet zomaar een rol. Hier heb ik gewoon heel hard voor gewerkt."

Piaf had een heftig en tragisch leven en dat vergt nogal wat van degene die haar vertolkt. "Ik speel het: ik neem het niet mee naar huis", zegt Seegers daarover. "Dit is haar leven, niet het mijne. Ik ben blij dat het kan aanraken en dat ik deze rol in deze fase van mijn leven mag spelen. Dat ik genoeg in mijn eigen rugzak heb om uit te putten (…) Het is heel veel, ik ben kapot na afloop. Maar dat hoort erbij."

Seegers kijkt met trots terug op de afgelopen twintig jaar, vanwege de kansen die ze heeft gekregen en het feit dat ze de weg naar het toneel is blijven vinden, ondanks persoonlijke tegenslagen zoals een burn-out en meer recentelijk haar scheiding. Meer dan ooit voelt ze de roep van het podium. "Ik moet daar staan. Ik ga aan, ik heb dat nodig, het is een stukje van mijn levensenergie waar ik goed op vaar en waar ik goed in ben (…) Dus ik hoor daar en ik kan er ook niet meer omheen. Waar ik nu sta in mijn leven, is het ook allemaal mogelijk. Dit is waar ik thuishoor."