Marijke Stultiens (95) voor het eerst te zien in Bonnefanten

"Ik heb nog ontzettend zin om iets groots te maken, maar dat gaat niet meer."

Ze maakte carrière in een tijd dat de meeste vrouwen fulltime moeder en huisvrouw waren, maar zelf heeft ze dat nooit uitzonderlijk gevonden. "Ik heb nooit het probleem gehad dat ik me afgeremd voelde", zegt ze. "Maar dat komt natuurlijk ook door je partner. Mijn man heeft me altijd aangemoedigd en meegeholpen met het gezin. Dus dat is altijd redelijk goed gegaan, moet ik zeggen. We zaten elkaar niet in de weg."

Stultiens begint in 1946 met haar opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Maastricht. Drie jaar later stapt ze over naar de Jan van Eyckacademie, om als enige vrouw de schildersopleiding te volgen. Daar leert ze haar latere echtgenoot kennen, beeldhouwer Rob Stultiens, die in 2002 overlijdt. Beiden zijn succesvol; zo krijgt Marijke in de jaren vijftig drie keer de Koninklijke Subsidie voor de Schilderkunst toegewezen. Vanaf begin jaren zestig richt ze haar aandacht op het creëren van textiele installaties. Rond 1980 gaat ze weer schilderen en verbrandt ze een groot deel van haar textiele werken.

Ondanks haar indrukwekkende staat van dienst was haar werk nooit eerder in het Bonnefanten te zien. "Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht dat ik daar thuis zou willen horen", zegt ze. "Ik vind het wel heel leuk dat nu de aandacht op vrouwen wordt gericht. Want vrouwen zijn van huis uit toch een beetje bescheidener, misschien. En hebben niet zo’n behoefte om zich landelijk te manifesteren."

Recent verhuisde Stultiens naar een klein appartement in haar eigen huis. Haar kleindochter bewoont met haar gezin de rest van de woning. "Het is wel wennen natuurlijk", zegt de kunstenares. "Ik had een heel groot atelier. Je wilt van alles, maar je lichaam laat het gewoon niet meer toe." Door een oogziekte kan Stultiens bijna niet meer zien. Toch is ze nog dagelijks in het oude atelier van haar man te vinden. De ruimte is tegenwoordig gevuld met kunstwerken van haar hand. Alleen werken in zwart-wit kan ze nog waarnemen. "Ik heb soms goede en slechte dagen. Als het een goede dag is, denk ik ineens: nou, dat moet ik veranderen. En dat kan ik nog hier doen."

Ideeën
Want aan ideeën heeft ze op haar oude dag geen gebrek. "Ik vind het fantastisch dat je iets wat in je hoofd zit door middel van potlood en papier kunt vastleggen. Net zo goed als je muziek in je hoofd hebt en kunt vastleggen via een instrument. Dat vind ik nou kunst. En dat is natuurlijk een behoefte die blijf je houden, want je maakt natuurlijk toch nog van alles mee. Ook al is het op een lager pitje. Maar daar moet je dan maar vrede mee hebben. Iedereen krijgt in zijn leven de kans om een klein stempeltje te drukken, en dat heb ik ook gehad natuurlijk."