Hoe gaat 1Limburg om met beelden van ongelukken?
Een familielid of iemand anders uit je omgeving die overlijdt door een ernstig ongeluk. Het komt helaas voor dat direct betrokkenen dat nieuws vernemen via de (social) media, nog voor de politie de familie heeft ingelicht.
Ook 1Limburg krijgt er vragen en opmerkingen over. De verhalen die mensen daarbij vertellen zijn hartverscheurend. De meest gestelde vraag is of we de beelden kunnen weglaten of met plaatsing kunnen wachten.
Als nieuwsmedium moeten we een afweging maken tussen het persoonlijke belang van betrokkenen – zonder dat we altijd alle omstandigheden te horen krijgen - en het maatschappelijk belang voor het publiek. Bij 112-nieuws is het algemeen belang dat foto’s en videobeelden extra informatie kunnen bieden. Beelden maken vaak meer duidelijk dan in tekst valt uit te drukken.
Nabestaanden nemen niet altijd genoegen met dat antwoord. Dat is volkomen begrijpelijk. Het belang van informatiebehoefte van iemand die in de file staat valt in het niet bij het leed door het verlies van een dierbare. Op persoonlijk niveau valt zo’n discussie als redactie niet te winnen.
Waarom plaatsen we dan toch foto’s van ongelukken? Vaak is kort na een ongeluk niet duidelijk of er slachtoffers zijn gevallen, al helemaal niet of betrokkenen zijn overleden. Het komt ook voor dat betrokkenen later aan de gevolgen van een ongeluk overlijden. Informatie druppelt doorgaans langzaam op de redactie binnen, waardoor we pas na enige tijd goed zicht krijgen op de gebeurtenissen.
In theorie kan elk ongeluk dodelijk zijn. Zouden we besluiten geen foto’s meer van dodelijke ongelukken te plaatsen, dan zouden we in principe helemaal geen beelden van ongelukken meer moeten plaatsen. In dat geval zouden we het publiek veel beeldmateriaal onthouden.
Er zit nog een andere kant aan het verhaal. De redactie krijgt ook reacties van nabestaanden die juist beeldmateriaal opvragen omdat ze meer inzicht willen in de gebeurtenissen. Dat helpt hen bij de verwerking van hun verlies.
De werkelijkheid is dus genuanceerd. We kiezen daarbij voor een consequente opstelling. Als de redactie een uitzondering maakt zonder goede reden, dan valt dat aan anderen niet meer uit te leggen.
Dat betekent beslist niet dat we geen rekening houden met de emoties die beelden kunnen oproepen. Zo vermijden we beelden waarop slachtoffers herkenbaar in beeld zijn of verwondingen te zien zijn. De toegevoegde waarde van zulke details is beperkt, terwijl het leed van betrokkenen er onnodig door wordt vergroot.
